تراش شعرهای الهی,میگویم تراش،نه تزئین؛شبیه به هنری جز شعر نیست،شعری که کم دیده‌ایم و کم خوانده‌ایم.انتزاعی که لمس می‌شود،قورت داده می‌شود و مزه می‌دهد.این تراش نه در راه ایجاز است و نه در راه بلاغت و فخر و نما.این تراش لقمه گرفتن یک مادر است،اطعام یتیمان.تو نمرده‌ای.تو چگونه مرده‌ای؟تو همان آسمان پائین‌تری که نه دریافتنی‌ست.و مهم این قورت‌دادن است،به زیر دندان کشیدن است و خیلی چیزهای دیگر...
تراش‌های شعرِ الهی، تراشیِ بی‌خودی‌ست
پاسخحذفتراشِ خودی آشناست
تراشیِ بیخودی، پراشیدن است
اما حاصل سخت گرفتنِ خود، خودگیریِ سخت
زنده باشید دوست نادیده