(( دهن کجی به دهن کجی، شعر نیست))
درباره مجموعه شعر(( دهن کجی به تو )) رزا جمالی
((دهن کجی به تو ))هیچ آنارشی و یا هیچ وضعیت آوانگاردی را تایید نمیکند حالا که سالهاست یعنی تقریباً 8 سال از تولد نشر او میگذرد ما یا شاید (( تو )) به راحتی باید بفهمیم که دهن کجی به ما یا حتی شعر یا حتی هر( تو ) ی دیگر، نوعی از آنارشی و ضد هنجار سرایی نیست بلکه حرکت جدی و محافظه کارانه ای ست که حاکمانه میگوید: (( من آوانگاردم )) و این را تاریخ، فرضاً همین 8 سال اخیر و رویه ظاهراً پوچ آن مشخص کرده است . آیا شعر رزا جمالی در این کتاب شعری زیباست ؟
این سوال آنقدر مضحک و خنده دار است چه رسد به پاسخ آن زیرا به واقع (( رزا جمالی )) در این کتاب شاعر نیست و کلماتش کاملاً و دقیقاً زشت اند و همین .
به زبان کانتی این کتاب به صورت پیشینی امری پسینی یا تجربی است یعنی ذاتاً تجربه ای است برای کج شدن و مورب ماندن . اما از کجا ؟ آیا از بستری کج و مورب ؟ به هر صورت این کج شدن آنقدر استعلائی، والا و بورژواییست که همه را از اطرافش طرد میکند و به خود نیز فخر میفروشد . (( دهن کجی به تو )) صرفاً دهن کجی به مخاطب است . آیا شعر یک امر فنی و تکنیکی ست که صرفاً او و همقطارانش آن را بلدند و میتوانند با آن رباطی بسازند تا به اطرافیان یا بهتر بگویم به مخاطباشان دهن کجی کنند ؟ با تاملی کنکاوی میتوان فهمید که متن حاضر متنی اخلاقی نیست و متنی ست برخاسته از بستر ضد هنجار و ضد شعر عصبانی پسا هفتاد. شعری که فرمالیسم پیچیده و تو تهی مدام رزا جمالی ها را پس میزند پس این زبان حاکم مرده و خسته کننده و زشت و دراز چگونه میتواند شعر باشد این زبان همان چیزی است که صرفاً وجود دارد زیرا شعر نیست گفتار مولف است یا مولف گفتار است، یک مولف حاضرکه میگوید : (( بیچاره رزا ... رزا خسته تر از آن بود که غایب شود )) ص 48 کتاب - امر تجربی (( دهن کجی به تو )) در غایت یابی خود رویه مکرر و عادی ای را پیشنهاد میکند تا دیگران هم آن را پیروی نمایند . رویه مکرر زبان پیچیده و کج و کوله او در حقیقت رویه ای ذهنی ، روانی نیست و مشکلش اینجاست که خیال میکند درمرحله تخیلی و پیشا اختگی لاکانی قرار دارد وباز خیال می کند از زن بودن خودگریخه است ودر انتظار اختگی است (مورد توجه فیمینیست های مهربان) گمان میکند پدرش مرده است وزنانگی او دیگر صرفا ،مردانه وجود دارد پس اقتدار خود را اجرا می کند اما در تخیل خود به پارادوکس این وضعیت می اندیشد وتئوری می ریزد، یعنی شورش بر علیه سنت دیر پای ،امر والا،هنجار و چیزهای ثابت دود شدنی دیگر.در حالیکه بعد از مرحله ی ناگهانی آینه ای که تاریخ یا همان پدری که مرده بود بر آن اعمال می کند،کاملا عیان می شود که او یک رویداد خطی و عادی ست که در ضمن،والا،متعالی و مقدس نما نیز می باشد. یک امر ضد اخلاقی یعنی((دهن کجی به تو)) و بی تربیتی مدام و عادی به دیگری ،چیزی که در قاموس بورژوازی رزا جمالی امری اخلاقی و والا است. پس ((دهن کجی به تو)) شعر نیست و پرداختن بیشتر به آن یک امر ضد اخلاقی حقیقی ست،یعنی دهن کجی به تمام مخاطبان ما ،به دیگری ها و تثبیت حکومت ما...که اهلش نیستیم،پس ببخشید!
19/12/1384
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر