۱۳۴۸ دی ۱۱, پنجشنبه

 


 


 



 


 


 


نیروهای استبدادی امدادی بر من سلام نمی کنند


 


                                           تف می کنند


 


                                        باید دوش بگیرم


 


                                     و الا


 


                                    نخواهی  داشت  


                                                                                                                   


                                    دوستم.


 


 


مامانده ایم وحوض هامان بی ماهی سرخ       بی فواره


 


عجب سووشینیه امشو ننه!


 


عجب سوز  ناله له له ماهیچه!


 


نه ماهی مانده نه حوضی در باغچه


 


 


خوب،این هم چند ثانیه ای شعر از این روز لکنته


 


پولم را بدهید


 


مرسی!


 


آنتراکتی کوتاه


 


خفه!


 


 


قبل از شروع دوباره جالب شاعر است بگویم زندگی،شعر یعنی وآدم این همه که


 


 او وپوستر هاش....


 


 


سوختم.....سوختم وای...


 


گمان کنم آنجا خنک تر ست


 


آقا می توانم بیایم روی سن


 


((آهای چکاوکان بارانی شعر              خورشید رفته است


 


زیر باران باید رفت با


 


آهای گلبرگ های باران زده


 


چه بساط شبی پا


 


بنشینیم و


 


چه شبنمی کز گونه هاش می چکد لبم آه


 


                                    چه بسا شیرین


 


                                جنونتم من        


 


                               چه بسا زندگی!))


 


تف!


 


 


این صحنه را با ریتم لاوستوری میکس فرمایید روی فیلم گم شده عروسی ام! نسوزد  لطفا آقای فیلمبردار،لطفا....


 


      سوختن !


 


چیزها جور واجور می سوزند


 


1-مثلا خود من وقتی شروع به جیشیدن توی خیابان های شهر کردم سوختم


 


آقای دکتر به مادرم گفت:


 


((هیچ مشکل بهداشتی پزشکی ای  در کار نیست))


 


-                                نیست؟ پس چیست نیست؟ پس چیست پدر سگ؟


 


2- سوختن نه منم من که همچو شمعم و شما همچو پروانه    دور


 


                                                                           دور


 


                                                                           دور


اه سرم گیج رفت لعنتی


 


بتمرگ سر جات ، خفه!


 


_  ولی من گم شده ام پدر!


 


 


 


زندگی زیباست


 


از کوچکترین چیز شروع می کنیم


 


پیدا نمی کنم


 


از بزرگترین چیز شروع می کنیم


 


پیدا نمی کنمم


 


بعد        هیهات...هات،یک جای بزرگ بزرگ


 


این جا همه چیز به بالا حرکت می کند ،به اوج


 


برای کارهای اداری هم باید


 


برای قضای حاجت داغ اضطراری هم فورا


 


مکان: تقریبا طبقات  مقدس بالای سفینه ولگرد. 


 


 


هیهات .... هات


 


دل بگیره حرفات


 


آواز ناز کلاغ شبان روزی


 


قار             گم شدگی          قار


 


یعنی دلت شور نزند مادر !


 


مادر متمولات شمال سیارات شمالی  دیگری متواری ایم.


 


همه جاها و تو جایی دختر


 


بی جا کرده این اسب تاجدار چند طبقه


 


هی یورتمه می زند بی مای دور سواحل مریخ مثلا


 


تف به تاج امپراطوریت، مریخ ! مثلا


 


تف!


 


وای من اگر این کار را بلد نبودم


 


                 این کار را بلد نبودم


 


 


 


بالاتر


 


اعضاء و احشاء سیاه روز های کودکیم از شکم


 


در یکی از محرمانه ترین نقاط بالا به همراهیم می پاشد از چاه بیرون


 


طبیعتا: (( سوختم....سوختم  وای  ...


 


کجا می روی ای سفینه خوب فولادی


 


آهای این منم من


 


اسهال فولاد آبدیده ی فلک زده ی فرو ریخته ای که روزگاری


 


گاری قراضه ای بودم برای بازی


 


سوختم


 


جون مادرت بیا بازی


 


و اه


 


آدم که با دچار توالت بشود


 


آوارگی شاعرانه اش شروع می شود


 


 


 


باز بیرون


 


باز باران


 


باران باز


 


با ترانه می زند


 


ماهی          حوض               باغچه


 


عجب سووشونیه امشو ننه!


 


 


زندگی زیباست


 


وهمینطور رفت وآمد مدام  خنده آور تابوتهای زمینی


 


زندگی زیباست


 


وهمینطور من.


 


از بزرگترین چیزها شروع شده ام که دیگر پیدا نخواهم شد.


 


 


والا


 


نخواهی


 


داشت


 


دوستم.


 


   


 


 


مرداد 1383 شیراز یا تهران


 


 


 


هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر